Związek Literatów Polskich jest zawodową organizacją pisarzy. Jego członkowie, w swojej twórczości i działalności, nawiązują do humanitarnych tradycji myśli ogólnoludzkiej, które w kulturze polskiej zawsze były zespolone z troską o dobro kraju i narodu. Kontynuacja tych tradycji oraz wszechstronny rozwój współczesnej literatury polskiej stanowią przedmiot starań i pracy wszystkich członków i władz Związku Literatów Polskich.
Pseudonim literacki: brat Wenanty Krzysztof. Urodził się 4 listopada 1964 r. w Bielsku-Białej, wychował się w Przeworsku. Magisterium z teologii uzyskał na KUL, święcenia kapłańskie przyjął w Przemyślu. Jako poeta debiutował w 1985 r. Od 1998 r. jest członkiem Związku Literatów Polskich.
W 2002 r. został odznaczony przez Ministra Kultury odznaką „Zasłużony działacz kultury”, w 2004 r. zajął I miejsce w Konkursie Jednego Wiersza na Międzynarodowych Targach Książki — Kielce — Staszów. Wydane autorskie tomiki wierszy rozeszły się w nakładzie ponad 50.000 egz.
Duszpasterzuje w diecezji sandomierskiej, gdzie jest proboszczem w parafii rzymsko-katolickiej p.w. św. Andrzeja Ap. i M. B. Bolesnej w Strzegomiu k/Staszowa.
Kolejno wydane pozycje poetyckie:
• Fioletowy wiatr, Ostrowiec Świętokrzyski 1993
• Tęsknota, Wola Baranowska 1993
• Kocham, bo kocham, Wola Baranowska 1994
• Przesłuchanie zakochanego, Wola Baranowska 1995
• Zaczekaj, zawołam Miłość, Sandomierz 1996
• Jak marmur, krew, światło, Rzeszów 1997
• Jeszcze tylko mgła, Rzeszów 1998
• Dojrzewanie dębów, Rzeszów 1999
• Dla Ciebie, Przyjacielu, Rzeszów 1999
• Wszystko za mało, Sandomierz 2006
• W cieniu wiązu, w dolinie..., Strzegom 2010
Jego poezja publikowana była głównie w almanachach i antologiach, m.in. «Wolność nie zniewolona» — Warszawa, 1997, «Wspólna obecność» — Rzeszów, 2000, «Podkarpacka Izba poetów» — Rzeszów, 2002, «Cud, który trwa» — Krośnice, 2003, «Poeci Pańskiej Winnicy» — słownik, Warszawa, 2004, «A duch wieje kędy chce» — Lublin, 2005.
Podstawowa bibliografia autora jest od 2001 roku drukowana w «Studiach Sandomierskich».
— Rodzicom
Przez złoto — srebrne gałęzie Platanu
jak przez dojrzałe lato nad morzem
odchodzę gotyckim korytarzem
grabowej alei
zgrabna miniatura pałacu
ginie w ciepłym horyzoncie rzeki
z dala słychać zapowiedzi odjazdu
autobusu
obok cicho śpi niewzruszony cmentarz
zasłaniam okno
i tylko trochę wspomnienia
słonecznego blasku
zostało u dołu zasłony
I-II/2004 r.
Agnieszce, Maćkowi, Piotrusiowi i Jarkowi
Brązowo-zielone gniazdko
jak bezpieczny karmnik
w puchatym ciepłym drzewie obok
spokojni rodzice
krzątają się obok
wesołe piskle droczy się z cytryną
zdjęcie śpiewaczki leży przy parówkach
wujek szuka błękitu
latarnik z innej planety
kieruje ruchem
pokazuje drogę
Niekoniecznie trzeba na innym
kontynencie
na Strzegomiance
startują kaczki
w pelerynie kropel wody
pięknieją
w uważnym spojrzeniu
Powoli wtapiam się w krajobraz
gdzie mięciutki koty
wygrzewają się na szosie
gdzie w miejsce chodników
leżą gęsie pióra
gdzie ciągle jeszcze
najpierw przylatuje bocian
potem zima umiera
— moim parafianom
Jak dzikie wino
na opustoszałym domu
czepiam się myśli
żeby przedłużyć dni
które odeszły
i ludzi przywołać
którzy tu żyli
po prostu żyli
ze swoją wielkością
ze swoim lękiem
i jeszcze jesienią
zanim rozbiorą dom
zaczerwienią się liście czerwonego wina
jak gdyby nigdy nic
jakby nie wszystko odeszło
Mówiłem już o pozorach
i szacunku dla człowieka
teraz powtórzę
w oceanie odbija się niebo
i w kałuży
Fascynująca jest jesienna gałąź
po przejściach
powyginane stawy sękatych rąk
wzniesione ku niebu
umieją się cieszyć
każdą podarowaną jeszcze chwilą
słońcem i deszczem
stara jesienna gałąź jest mądra
już bez owoców i liści
płynie z chmurami
po szarym lub błękitnym niebie
po przejściach wie więcej
jest wolna
Drogi w kosmosie
nieznane światy
harmonia morza i liścia
nie wierzę w chaos przypadek
w obliczu madrego piękna
klękam przed muzyka galaktyk
przed światłem źrenicy
płaczącego ze wzruszenia człowieka
jak to się stało
że wszystko
dla serca za mało
a szczęście gdy przyjdzie
jest takie proste
— Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II
Nikt się nie zorientował, jak to się stało
chociaż — że się stało — wiedzą wszyscy
że górski strumień zielony może płynąć
i w zbawieniu nie przeszkadza
wręcz przeciwnie
w źródle zakorzenia
łączy rośliny w misterium wzrastania
zmierza do oceanu
że Góra Moria ma serce
które bije w piersi obu ojców
że pozorny chaos i cierpienie bez sensu
i lata utopione w tysiącleciach
splatają się w przedziwną strukturę
światła
drogą się stają
po której można iść i wytrzymać
i uśmiech mieć szczery na twarzy
i zachwycić się motylem czasami
nawet wziąć długopis już można
i napisać o duszy stanie
i z Bogiem iść jak z przyjacielem
w miasto po śniadaniu
wzbudzić tęsknotę za powietrzem
którego nie czują płuca
udało Ci się Ojcze Święty
udało
Tak przyszło
że przez kratkę konfesjonału
widzę tylko dwa fragmenty Pańskiego Grobu
Hostię i płomień świecy
może tak trzeba
kwiaty światła cienie
kolory dekoracje
zostawić innym
zostać z Hostią
płomieniem
Nie gaście za wcześnie ekranu
nie przyspieszajcie końcowych napisów
to jest czas na podsumowanie
przemyślenie
przy pięknej muzyce
nazwiska płyną jak liście
w jesiennej mgle
częściowo znajome
częściowo nie
więc co zostanie z życia?
kilka liści
okruchy piękna
melodia dobrych czynów
nie gaście za szybko ekranu
nie wychodźcie niedbale