Związek Literatów Polskich jest zawodową organizacją pisarzy. Jego członkowie, w swojej twórczości i działalności, nawiązują do humanitarnych tradycji myśli ogólnoludzkiej, które w kulturze polskiej zawsze były zespolone z troską o dobro kraju i narodu. Kontynuacja tych tradycji oraz wszechstronny rozwój współczesnej literatury polskiej stanowią przedmiot starań i pracy wszystkich członków i władz Związku Literatów Polskich.
Katarzyna Hudy urodzona 21.07.1979 r. w Mielcu. Mieszka w Izbiskach, w powiecie Mielec. Jest absolwentką Studiów licencjackich z Filozofii na Uniwersytecie Rzeszowskim 2007 r., Studiów magisterskich w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum" w Krakowie, na kierunku Pedagogika opiekuńczo-wychowawcza 2010 r. Ukończyła również studia podyplomowe w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi kierunek: oligofrenopedagogika 2008 r. Ponadto jest instruktorem rytmiki oraz animatorem czasu dzieci i młodzieży. Pracuje jako terapeuta z osobami niepełnosprawnymi w Ośrodku Rewalidacyjno-Wychowawczym w Pniu, Gmina Radomyśl Wielki.
Fascynuje ją rytm przyrody, a nieprzewidywalność życia próbuje zamykać w prostych wersach swoich wierszy, na fotografiach oraz we wpisach, które określa jako „nieporadniki okolicznościowe”. Zdarza jej się również pisać piosenki oraz wiersze dla dzieci.
Autorka trzech tomików wierszy: Druga Strona Myśli ( Mieleckie Towarzystwo Literackie 2019 ), Zagubione Skrzydło ( Mieleckie Towarzystwo Literackie 2020 r.), Chleb Posmarowany Życiem (Mieleckie Towarzystwo Literackie 2021 r.)
Jest Laureatką:
- Małopolskiej Nagrody Literackiej Źródło w roku 2018 oraz tego samego konkursu w 2020 r.,
- II miejsca w Konkursie Ogólnopolskim o Janie Pawle II, Mielec 2020 r,
- I Miejsca w konkursie literackim- relacja z salonów poezji, Szczucin 2018 r.
Jej wiersze były wyróżnione w konkursie Fundamenty, Dębica 2018 r. Publikowała w almanachu konkursu literackiego „Ikarowe Strofy”, Warszawa 2019r., w Dygresjach-roczniku literackim wydawanym przez Mieleckie Towarzystwo Literackie oraz w Nasz Dom, Rzeszów 2019 r.
Kontakt elektroniczny:
choć mi skoszą z łąki ostatni chaber i mak
by sprowadzić zieleń do jednego poziomu
nigdy nie pożegnam się z łąką
pod stopami będę czuć kwiaty
które wrócą
gdy odmieni się czas
moja pamięć jak chleb
który pamięta każde z ziaren zbóż
pozwala przetrwać głód
i lepszy gdy się nim dzielisz
deszcz tnie na równe pasma powietrze
babcia mawiała że deszcz na wsi to święto
bo wtedy bez poczucia zaniedbania
można odpocząć od pracy
szum uspokajał
zapach mokrej ziemi orzeźwiał
a pociemniałe niebo korespondowało
z jakby wolniej tykającym zegarem
mokły sekundy
badania przeprowadzone na otwartej pamięci
wykazały
że wszystko co przemija to zostaje
czas nie leczy tylko przyzwyczaja
wspomnienia regenerują
jedynie przeszłość
nie ma takiego miejsca jak niepamięć
zalecenia
pamiętać
wybaczyć
żyć